Ayutthaya

What a day ! Woensdagochtend vertrok ik richting ayutthaya , als de taxichauffeur die me naar het station rijdt aanbiedt om me naar ayutthaya te rijden voor een zeer schappelijk prijsje besluit ik dat aanbod niet af te slaan. Het is tenslotte 38 graden en maar een uurtje rijden in plaats van twee en een half uur met de trein. De taxi vraagt wel drie keer de weg naar het guesthouse, maar uiteindelijk zet hij me op de stoep af. Er komt meteen een thais vrouwtje naar buiten gerend die goddank wel goed engels spreekt en me mededeelt dat ik overbooked ben en dat het helemaal vol zit. Ik zag de dag ervoor op internet dat ontzettend veel al vol zit dus de moed zinkt me een beetje in de teenslippers. Ze beveelt me deze echter uit te trekken en snel binnen te komen bij de airco. Ze begint druk te bellen en te overleggen met haar collega's en komt gelukkig al snel met een oplossing : er is nog een kamer beschikbaar op zolder echter zonder airco. Ik accepteer het aanbod maar omdat ik het niet zie zitten met deze temperaruren te zoeken naar iets beters. Terwijl ik wacht op mijn kamer schotelt het vriendelijke vrouwtje me een glas ijskoude kokosmelk voor .. twee van de dingen die me spuugmisselijk maken gecombineerd in 1 glas. . This must be my lucky day. Ik bedank vriendelijk maar ze dringt aan. Ik heb echt een slokje geprobeerd ! Maar meer ging er echt niet in. Mijn kamer is snikheet met bevlekte lakens en een heeule vieze badkamer en ook de beloofde wifi is er niet.. ik ben geloof ik wel blij dat ik hier maar 1 nachtje blijf al maakt de ontzettende behulpzaamheid en vriendelijkheid van het personeel het bijna allemaal goed.

De ruines en tempels wil ik morgen tijdens een fietstochtje bekijken, dus ik loop 's middags de andere kant op richting en langs de rivier. Naarmate ik de rivier nader verschijnen iets meer winkels en stalletjes, maar tot die tijd is het vergeleken bij Bangkok muisstil op straat en loop ik langs woonhuizen/hutjes/hokjes. het lijkt wel of deze stad sinds ze de titel hoofdstad is verloren ook meteen is gestopt met mee gaan in ontwikkeling : alles ziet er oud en vervallen uit. Ik kom in alle tijd 1 andere verdwaalde toerist tegen en ook op de opstartende avondmarkt ben ik de enige niet-aziaat. Ik weet niet of ik gewoon teveel af was geleid of dat ik de kaart verkeerd heb gelezen maar ineens ben ik flink verdwaald. Ik vraag aan verschillende mensen de weg maar niemand spreekt engels of weet aan te wijzen op een engelse kaart waar ik ben . Als het tegen zessen donker begint te worden begin ik me oprecht wel een beetje zorgen te maken : op een paar zwerfhonden na ben ik zowat de enige op straat. Ik waag nog een poging en deze persoon verwijst me naar een vrouw die buiten staat te koken. Ze spreekt engels haleluja ! Ze moet lachen als ik uitleg welke kant ik op wilde en ik blijk totaal niet in de buurt te zijn. Ze biedt aan me te brengen op de scooter, maar eerst moet ik plaats nemen in haar tuin: I look schijnbaar berry hungry ! Ik krijg een bordje rijst met... ? En eet voor de zekerheid alleen de rijst maar op. Ondertussen roept de vrouw wat mensen uit het straatje die om de beurt hun hoofd om de hoek steken en blij knikken, aslof ze een nieuw huisdier heeft. Ze me op de scooter terug naar de guesthouse waar ik ook wel een beetje word uitgelachen en ik krijg een gratis massage vanwege de overbooking : dat wordt afkicken in Nederland al die massages...

Donderdag cross -lees met 2kmpu vanwege de warmte- ik met een rugzakje vol water, chipjes en iets wat op brood lijkt op mijn huurfietsje door Ayutthaya. De eerste ruine bewonder ik enorm, de tweede sjok ik overheen en bij de derde zie ik het verschil niet meer met de eerste twee. Ik moet enorm wennen aan het links fietsen en op sommige drukke kruispunten en rotondes heb ik wat toeterende auto's moeten ontwijken. In de rustige straatjes gaat het prima en ik word er best blij van om zo op mijn fietsje door thaise steegjes te slingeren. Net als ik in gedachten blij zit te zijn en rustig door trap rijd ik bijna een olifant aan. Een olifant ja. Later blijkt verderop elephant riding te worden aangeboden en deze baby die nog te klein is maar wel al mee mag om aan mensen te wennen is op eigen houtje maar een stukje gaan wandelen. Wauw ! Vandaag verdwaal ik weer minstens drie keer en kom erachter dat Thaien gewoon niet zo goed zijn in kaarten maken. En lezen dat ook. Bijna niemand kan op een kaart aanwijzen waar ze wonen. Na vijf uur fietsen heb ik het stadje wel gezien. Ik ga terug naar de guesthouse en wordt daarvandaan met een tuktuk naar het station gebracht. Bij vertrek uit de guesthouse word ik geknuffeld en gekust en iedereen wil met me op de foto. Ik krijg echt een brok in mijn keel van hoe lief mensen hier zijn. Uitzonderingen die dan ook echt meteen veel te brutaal en vervelend of shagerijnig zijn daar gelaten. Over twee uurtjes gaat de nachttrein naar Chiang Mai en ik heb er zin innn ! Meer olifanten, meer tempels en hopelijk meer leuke mensen :)